วันนี้เป็นวันที่ผมต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษ ไม่ใช่แค่ต้องเตรียมตัวออกไปซื้อของต่อให้เสร็จ แต่ต้องรีบตื่นมาจัดกระเป๋าด้วย เพราะวันนี้เป็นวันที่ผมจะกลับจากหอนี้ไปอยู่บ้านญาติ เพื่อเตรียมตัวเรื่องอาหารการกิน (ที่บอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่าวันนี้ต้องกินแต่โจ๊ก อนุโลมข้าวต้มได้ งดเนื้องดผัก T^T) สำหรับไปหาหมอที่โรงพยาบาลธรรมศาสตร์ตามนัดในวันอังคารนี้ และคิดว่าคงจะไม่ได้กลับมาอยู่ที่หอนี้อีกแล้ว ยกเว้นว่าจะลืมของทิ้งไว้แล้วกลับมาเอานั่นแหละ = ="
นั่งแพ็คของตั้งนานกว่าจะเสร็จ ขามามาแค่กระเป๋าเขียวใบเดียว ขากลับงอกเป็น 4 ได้ไงฟระ = =;;
*หอที่ผมอยู่เป็นที่พักที่ทาง ก.พ. จัดมาให้ ชื่อว่า สัมมนาคาร สหกรณ์ออมทรัพย์กรมการปกครอง อยู่ในพื้นที่กรมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย ติดกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา ใครอยากรู้ว่าหอเป็นยังไง ค่าหอเท่าไหร่ สนใจอยากไปลองบ้าง คลิก!!!
คิดแล้วก็ใจหายเหมือนกันนะ เพราะวันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 3 เดือนที่ผมมาพักอยู่ที่นี่พอดี พอพูดแล้วมันก็ทำให้นึกถึงช่วงแรกๆที่เข้ามาพักที่นี่ ซึ่งแทบไม่มีอะไรน่าประทับใจเลย เข้าหอไม่ถูกเพราะอยู่ในกรมการปกครองซึ่งเป็นหน่วยงานราชการ ประตูห้องน้ำไม่ค่อยดี แอร์เสีย เซเว่นกับร้านเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญก็อยู่ไกล ที่เที่ยวก็ไม่ค่อยมี นั่งรถเมล์ไปไหนก็ไม่เป็น แถมเพื่อนที่พักอยู่ที่หอแต่ละคนก็ไม่ค่อยคุยกันอีก เรียกได้ว่าอึดอัดยิ่งกว่าขึ้นรถเมล์ที่คนแน่นๆแล้วมีคนตดด้วยซ้ำ
แต่พอได้อยู่ไปนานๆ แล้วก็เริ่มปรับตัวได้ เริ่มมีเพื่อน มีแหล่งเที่ยว มีร้านอาหารเจ้าประจำ เรียกได้ว่าเชี่ยวชาญกับย่านสามเสน-เทเวศน์-ดุสิตจนจะเรียกว่าโชกโชนก็ได้ (อาจจะรวมสยามได้ด้วย 5555) แถมป้าพนักงานทำความสะอาด แม่ค้าร้านกับข้าว หรือแม้แต่ Receptionist ของหอ เราก็คุยกันจนสนิทถึงขนาดได้น้ำ+ข้าวเพิ่มฟรี แถมจะให้ยืมมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวอีกต่างหาก (เสียดาย ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็น 5555) แล้วเราก็เริ่มรู้สึกว่า มันไม่ได้แย่ขนาดที่เราคิดตอนแรกนี่หว่าาา และคิดว่าเพื่อนๆทุกคนที่พักอยู่ที่หอนี้ก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันว่ามันอบอุ่นขนาดไหน มีอยู่ครั้งหนึ่งหลังจากที่หลายๆคนทยอยกลับบ้านและเดินทางไปอังกฤษจนเกือบหมดแล้ว ที่แม่ค้าร้านข้าวหมูกระเทียมเจ้าประจำถามผมว่า "แล้วเพื่อนอีกสองคนไม่มาด้วยเหรอ" แค่นี้ก็รู้สึกตื้นตันแปลกๆแบบบอกไม่ถูกแล้ว
สำหรับผมซึ่งอยู่ที่หอนี้มาเกือบจะนานที่สุดในกลุ่ม ODOS (ยังเหลือคนที่จะไปญี่ปุ่นอีกหนึ่งคนที่พักยาวกว่า) ตั้งแต่พวกเราพักกันเกือบ 20 คน และเริ่มเห็นเพื่อนๆที่จะไปอังกฤษ สหรัฐ นิวซีแลนด์ ออสเตรเลีย หรือแม้แต่เนเธอร์แลนด์ด้วยกันเอง ทยอยกลับบ้านทีละคนสองคน หลายๆครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหงา แต่ด้วยบรรยากาศของที่นี่ มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น ราวกับว่ามันเป็นบ้านหลังที่ 3 ของผมเลย (หลังที่ 2 ยกเครดิตให้โรงเรียนนะครับ)
เตียงนิ่มๆที่นอนมา 3 เดือนจะเป็นอดีตไปแล้ว ฮรือววว T^T
แล้วมาวันนี้ที่จะต้องออกจากหอไป มันรู้สึกใจหายแปลกๆ ทั้งๆที่มาตอนแรกๆอยากกลับใจจะขาด แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรหลายๆอย่างที่ยังไม่ได้ทำที่นี่ ยังไม่มีโอกาสเข้าร้าน "ครัวอัปสร" ร้านสุดหรูริมถนนที่คนเต็มแทบทุกชั่วโมง, ยังไม่ได้ลองขึ้นเรือด่วนเจ้าพระยา, ยังไม่เคยเข้าหอสมุดแห่งชาติทั้งๆที่ผ่านทุกวันแต่ไม่มีโอกาส และอีกมากมายที่รู้สึกเสียดายว่าเรายังไม่ได้ทำ
ยังไงก็แล้วแต่ ทุกอย่างมีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดสิ้นสุด ชีวิตยังคงต้องเดินต้องไป ช่วงเวลา 3 เดือนที่ผมอยู่ที่นี่ มันคืออีกหนึ่งช่วงเวลาประทับใจในชีวิตของผม และคิดว่าเพื่อนๆ ODOS ที่เคยพักที่นี่ทุกคนก็คงคิดเหมือนกัน บ๊ายบายนะสัมมนาคาร T^T
และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดี...
