อย่างที่ได้บอกไปว่า ผมกลับมาที่แม่กลองตั้งแต่เมื่อคืนวาน โดยจุดประสงค์หลักครั้งนี้ก็เพื่อกลับมาลาอาจารย์ที่โรงเรียนศรัทธาสมุทรอันเป็นที่รักยิ่ง (คิดว่าคงไม่ได้ใช้คำเว่อร์จนเกินไป ผมรักก็บอกว่ารัก เข้าใจตรงกันนะ 5555) เพราะวันนี้เป็นวันเดียวที่จะสามารถกลับมาที่โรงเรียนได้ พรุ่งนี้มีโปรแกรมต้องไปแลกเงิน หลังจากนี้โรงเรียนก็หยุดยาวจนกระทั่งวันบิน ก็เลยตัดสินใจมาวันนี้เลยดีกว่า แต่ไหนๆจะมาแถวแม่กลองครั้งสุดท้ายทั้งที เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยวก็ขอทำอย่างอื่นด้วยเลยแล้วกัน
เช้านี้น้องของผมไม่ได้ไปโรงเรียน เห็นเค้าบอกว่าพี่ไอซ์จะอยู่ที่แม่กลองวันสุดท้ายแล้ว ขอหยุดมาอยู่กับพี่ไอซ์แล้วกัน (ไม่รู้ว่ามันรักผมจริงๆหรือเป็นข้ออ้างหยุดเรียนกันแน่ =.,=) พวกเรา 4 คนพ่อแม่ลูกก็เลยเริ่มต้นวันด้วยการพาผมไปไหว้ลาหลวงพ่อสัมฤทธิ์ที่วัดนาโคก เพราะอย่างน้อยผมก็ใช้เวลากว่า 5 ปีอยู่ในละแวกนี้ จะว่าไปผมก็ไม่ได้แวะเข้าวัดจริงๆจังๆมานานมากกกกก ขนาดพ่อยังแซวว่า ไม่ได้เข้าวัดนานรู้สึกร้อนบ้างมั้ย = ="
ถ้าผมเข้าวัดแล้วมันร้อนจริงๆ วันนี้ก็คงเป็นวันที่เนื้อผมสุกเกรียมกำลังกินแล้วหล่ะ เพราะหลังจากนั้นพ่อแม่ก็พาผมมาไหว้ลาหลวงพ่อบ้านแหลมที่วัดเพชรสมุทรวรวิหารต่อเลย จากที่ผมทราบมา คนแม่กลองจะนับถือและศรัทธาหลวงพ่อบ้านแหลมอย่างมาก ครอบครัวของผมซึ่งตอนนี้กลายเป็นพลเมืองแม่กลองเต็มตัวเลยถือโอกาสมานมัสการเช่นกัน
พูดถึงวัดเพชรแล้ว ความจริงผมก็มีความผูกพันกับวัดนี้เหมือนกันนะ ตอนที่เข้าม.1 ใหม่ๆ ผมดูเด่นเตะตาอาจารย์อารีก็เพราะวัดเพชรนี่แหละ เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนผมเข้าม.1 ผมเพิ่งมาจากกรุงเทพ เลยยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสมุทรสงครามเลย แล้วผมก็ได้มีโอกาสเข้าค่ายมดแดงซึ่งมีอาจารย์อารีเป็นผู้ริเริ่ม (เรียกว่าแกนนำก็ได้ 5555) ทีนี้ตอนประชุมค่าย มีการนัดหมายให้ไปเจอกันที่ลาดวัดเพชร ผมก็ยกมือขึ้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "อาจารย์ครับ ลานวัดเพชรอยู่ไหนครับ?" สร้างเสียงหัวเราะให้แก่เพื่อนร่วมค่ายอย่างสนุกสนาน = =" (ก็ผมไม่ใช่คนพื้นที่นี่หว่าาา -3-) อาจารย์คงจะจำผมได้จากวันนั้น และผมคิดว่าถ้าไม่มีเหตุการณ์นั้น อาจารย์คงไม่เรียกผมมาแข่งเศรษฐศาสตร์ และทำให้ผมประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ เรียกได้ว่าผมเป็นหนี้อาจารย์อารีและลานวัดเพชรเลยก็ได้ 5555
หลังจากไหว้พระทั้ง 2 ที่แล้ว ผมก็แวะตัดผมโกนหนวดให้ดูเรียบร้อยหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวอาจารย์หลายๆท่านจะจำไม่ได้ ก่อนที่ผมกับครอบครัวจะไปที่ Big C เพื่อกินข้าวกลางวันกันที่ MK (มื้อนี้ผมเป็นเจ้าภาพด้วยแหละ) และซื้อมือถือใหม่!!! ไชโย้ววววว คือแบบว่าน้ำตาจะไหลอะ ใช้ I-Mobile มาจนถึงขั้นกระแทกทีก็รีสตาร์ท ในที่สุดก็จะได้เปลี่ยนเครื่องซะที ซึ่งสุดท้ายผมก็เลือกซื้อ Samsung Galaxy S5 ผ่าน DTAC ในโปรโมชั่น "ยิ่งอยู่นานยิ่งรักกัน" (พอดีพ่อใช้ดีแทคมาเกือบ 20 ปีอะนะ ได้ส่วนลดมา 2200 แหน่ะะะ) ถ้าถามว่าทำไมถึงซื้อ Samsung ก็ต้องยอมรับนะครับว่าเครื่องแรกที่ได้มาเพราะว่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ ถุ้ยยย ไม่ใช่ละ คือมันอธิบายยาวไง เอาเป็นว่าผมชอบละกัน 5555
สุดท้ายพ่อก็ขับรถวนมาส่งผมที่หน้าโรงเรียน แวบแรกที่มาถึง สิ่งที่ผมคิดคือ "โรงเรียนหรืองานวัดฟะะะ" เพราะผมมองเห็นเด็กเดินพลุกพล่านเต็มสนามโรงเรียนไปหมด แถมมีเต็นท์อะไรไม่รู้อีกเยอะแยะ (เพิ่งมารู้ทีหลังว่าเป็นอีเวนท์ของทางนันยางมาขอใช้สถานที่) แต่ผมก็เดินเข้ามาแบบไม่ได้สนใจอะไร
ช็อตแรกด้วย Galaxy S5 กับวิวโรงเรียนจากสะพานลอยที่มีต้นไม้บังเต็มๆ ถถถถถถถถ+ (ได้ถ่ายแค่รูปเดียวเพราะฝนกำลังตก = =")
จากนั้นผมก็เริ่มเดินไล่จากตึก 1 จนถึงตึก 5 เพื่อไหว้ลาอาจารย์ทุกท่าน โดยแวะไปบริจาคเอกสารเกี่ยวกับการเรียนต่อต่างประเทศไว้ที่ห้องแนะแนวด้วย (รุ่นน้องศรัทธาทั้งหลายก็อย่าลืมแวะไปใช้ประโยชน์กันบ้างนะครับ) ซึ่งผมก็ได้เจออาจารย์หลายๆท่าน ทั้งท่านผู้อำนวยการ ที่เคยให้การสนับสนุนแม้ว่าท่านจะมาดำรงตำแหน่งไม่นาน อาจารย์สมชาย ที่ให้ความรู้ด้านคณิตศาสตร์จนผมสอบได้ O-NET คณิต 100 เต็ม อาจารย์มุกดา ที่ให้ข้อมูลเรื่องทุน ODOS จนผมได้รับทุนนี้จริงๆ และอาจารย์อื่นๆที่ผมคงกล่าวถึงไม่หมด ก็ขอถือโอกาสนี้ขอบคุณอาจารย์ทุกท่านนะครับ ที่คอยให้ความรู้ (รวมถึงพ็อกเก็ตมันนี่ในวันนี้ 5555) จนทำให้ผมประสบความสำเร็จในวันนี้ได้ แต่น่าเสียดายที่วันนี้ผมไม่ได้เจออาจารย์อารี เพราะอาจารย์เจี๊ยบสามีของอาจารย์แกกำลังป่วย อาจารย์เลยต้องไปเฝ้า ทำให้ไม่ได้เจอกัน เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาสก่อนไปผมจะไปหาอาจารย์ที่โรงพยาบาลนะครับ ^^
ก่อนจะกลับจากโรงเรียนผมก็ไม่ลืมแวะนมัสการหลวงปู่พระมหาสิทธิการ (ทอง) ผู้ก่อตั้งโรงเรียน เพื่อเป็นการสร้างขวัญกำลังใจก่อนที่จะไม่ได้กลับมาที่โรงเรียนอีกเป็นปี เพราะโรงเรียนแห่งนี้ได้ให้อะไรต่างๆแก่ผมมากมาย ทั้งความรู้ อนาคตที่สดใส มิตรภาพ และอีกหลายอย่าง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่คนพื้นที่ก็ตาม ฉะนั้น ผมจะไม่ลืมว่าที่ผมมาถึงจุดนี้ได้เพราะโรงเรียน และไม่ว่าไอ้เด็กเนิร์ดหน้าเอ๋อแว่นหนาคนนี้จะอยู่ส่วนไหนของโลก มันก็จะยังคงเป็นศิษย์ศรัทธาสมุทรเหมือนเดิมและตลอดไป 🙂
และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ดี...
